Marokko deel 1: Deinend op het oeroude ritme van de woestijn

We zijn vanochtend voor dag en dauw vertrokken, we hebben een lange reisdag voor de boeg. In de comfortabele jeep van onze bevriende gids Khalid reizen we vanuit het nationale park Toubkal richting de zuidoostelijk gelegen Erg Chegaga woestijn waar de hoogste zandduinen van Marokko te vinden zijn!

Onze stoere 4WD klimt volhardend de Hoge Atlas over om ons via Ouarzazate en Zagora naar Khalid’s eigen bezinningskamp in de woestijn te brengen, waar we in totaal 3 dagen en 2 nachten zullen doorbrengen. Het is een waanzinnige reis slalommend door bizar maanlandschap en langs indrukwekkend tafelgebergte. De wereld om ons heen wordt langzaam maar zeker steeds droger en zanderiger. Stofwolken waaien door onze open ramen naar binnen en laten zandkorrels in onze oren, neus en ogen achter. Imposante zandkastelen vormen het straatbeeld. We komen steeds dichter in de buurt van de woestijn..

Vanaf het middaguur wordt het stil op straat, iedereen zoekt de schaduw op. Het leven in de woestijn vertraagd als vanzelf op een natuurlijke manier om in de namiddag opnieuw actief te worden. Zodra de zon begint te zakken worden boodschappen gedaan, komen kinderen uit school, verplaatsten mensen zich te voet, te fiets of per ezelkar en bouwactiviteiten worden opnieuw hervat. Voorspelbaar, iedere dag opnieuw hetzelfde dagritme. In mijn ogen lijkt dit leven vrij saai en toch bemerk ik van binnen een verlangen naar dit eeuwenoude ritme dat er zo vanzelfsprekend uit ziet. Er is geen haast maar overgave & acceptatie. Elementen waar het in mijn eigen leven nog weleens aan ontbreekt..

Het leven lijkt hier eenvoudiger, duidelijker. Een leven gebouwd op een stevige en solide fundering van eeuwenoude tradities en gebruiken, doorgegeven van generatie op generatie.

De bevolking straalt kracht en trots uit. Wanneer mijn ogen de ogen van kinderen op straat kruisen dan vertellen zij over innerlijke wijsheid van een volk dat dicht bij de natuur leeft. Er is hier geen opsmuk, geen doen alsof, geen filter die een beter plaatje laat zien dan hoe het werkelijk is. Het dagelijkse leven is hier ongetwijfeld harder, zwaarder en misschien ook wel realistischer dan bij ons. Het is bizar om je te realiseren aan hoeveel luxe, comfort en keuzevrijheid wij gewend zijn geraakt waardoor tegenslagen en imperfecties soms lastig te incasseren zijn. En precies om die reden is deze reis door de woestijn nu al een enorme verrijking. Oefenen in comfortabel zijn met het oncomfortabele. Dankbaarheid voelen voor kleine zegeningen zoals een kampvuur ’s avonds, samen muziek maken, slapen onder de sterrenhemel en samen een vallende ster zien. Het voelt heel bijzonder om een paar dagen deelgenoot te mogen zijn van dit bijna magische ritme, te aarden in het oeroude zand, de sidderend droge lucht in te ademen tot in mijn diepste longblaasjes om me te vullen met deze oeroude krachtige energie van deze prachtige en pure plek op aarde.

Dankbaarheid.

Saskia